Het is de allerlaatste keer dat ik een pastoraal woord schrijf voor Stella Maris. Op het moment dat ik deze woorden schrijf, duurt het nog enkele weken voor het Pasen is. lk kijk dankbaar terug op alle mooie Liturgische vieringen die ik vanaf 2004 in de Goede Week en met Pasen in de parochie H. Antonius Abt en later in de parochie Maria Sterre der Zee mocht vieren. Veel dank aan de koren, kosters, en vrijwilligers die in alle kerken van de parochie hun onmisbare bijdragen hebben gegeven. En natuurlijk niet alleen in de Goede Week en met Pasen, maar het gehele jaar door! Blijdschap en dankbaarheid ervaar ik, als ik deze woorden schrijf en terecht! Natuurlijk ervaar ik ook dat de parochie Maria Sterre der Zee voor mij verleden tijd is geworden. Maar het is goed zo. Huub Oosterhuis, zegt in een mij dierbaar lied (gebaseerd op Jesaja 43: 18 en 19): ‘Blijf niet staren op wat vroeger was. Sta niet stil in het verleden. lk, zegt hij, ga iets nieuws beginnen. Het is al begonnen, merk je het niet?’
De autobiografie van Paus Franciscus, die ik bij mijn afscheid van de parochie, van een goede vriend cadeau kreeg, heet HOOP. Hij schreef in het boek: ‘Beste Dolf, hoop is een van de mooiste dingen die ons leven mooi kan maken!’ En zo is het ook. Hoop is altijd toekomstgericht.
Als christen en priester kijk ik niet weg voor wat er in onze wereld gebeurt; het raakt mij ten diepste. Zovele onschuldige mensen slachtoffer van zinloos en extreem geweld. In Oekraïne en Gaza. lk denk ook aan de slachtoffers van de aardbeving in Myanmar. Alle zorgwekkende veranderingen die gaande zijn op het wereldtoneel, in de VS en elders. Ook in ons eigen land. lk vind dat heel zorgwekkend en een beangstigende werkelijkheid. lk kan goed meevoelen met mensen die zeggen: “Er valt niets te juichen; het echte Pasen is voor de hele wereld nog lang niet gerealiseerd.” Maar Pasen is niet alleen maar triomfalistisch gejuich, een jubel die alles overstemt. We vieren Christus’ verrijzenis, maar óók en juist met Pasen moet er aandacht zijn voor onze gewonde wereld. Paus Franciscus heeft daar de afgelopen jaren vaak op gewezen! Denk aan het verhaal van de zogeheten ‘ongelovige’ Thomas. We lezen dit verhaal in de Liturgie in de Paastijd. We kunnen niet geloven in Jezus en ‘Mijn Heer en mijn God’ zeggen zonder ook zijn wonden aan te raken. Als je de pijn in de wereld en van je medemens niet serieus neemt, kun je God niet belijden. Als je leest over hoe de eerste christenen met de boodschap van Pasen op weg zijn gegaan, dan kunnen wij niet anders constateren dan dat dat een weg was van vallen en opstaan. En dat lijkt toch wel erg veel op hoe ons persoonlijk leven er bij tijd en wijle uitziet: ons leven kent hoogte- en dieptepunten en er is niemand die dat zal ontkennen.
Pasen is geen einde, maar een nieuw begin. We lopen onszelf soms voorbij. God voorbij. De verhalen voorbij. Pasen voorbij, vergetend dat we mogen opstaan tot een leven van bevrijd zijn. Nee, onze wereld, ons leven is lang nog niet op orde, maar het teken van het lege graf wijst ons een weg om te gaan, zegt ons dat de dood is overwonnen. Dood en terreur hebben niet het laatste woordl Ook presidenten niet! De apostelen, Maria Magdalena, de leerlingen van Emmaüs hebben ervaren: Jezus leeft! Hij blijft ons inspireren en bemoedigen om te blijven bouwen aan een menswaardige wereld en een Kerk die warm, liefdevol en uitnodigend is. Zo gaan we de komende weken op weg van Pasen naar Pinksteren en vervolgen we onze eigen levensreis. Er zijn begaanbare paden en er zijn altijd nieuwe wegen om te gaan. Er is altijd een nieuw begin te maken… En je gaat, met al die anderen, met de mensen die ons voorgingen, met de mensen die vandaag op je weg komen. lk wens u een zalig Pasen!
Met hartelijke groet, het ga u goed!
Dolf Langerhuizen, pr.
