Een van de manieren om iets over het spirituele in ons leven te zeggen, is de theologie. Je probeert dan met je verstandelijke vermogens te formuleren hoe je het Goddelijke ziet. Maar je kunt dit ook op een andere manier doen, namelijk via beelden, verhalen of gedichten. Dat wordt wel de mystieke traditie genoemd. Daarbij gaat het om ervaringen waarbij je als het ware even boven het alledaagse wordt uitgetild. En waarop je iets voelt van een ‘liefdevolle aanwezigheid’, of een ‘totale verbondenheid met het al’.

Twee bijzondere mensen

Oud-bisschop Huub Ernst

In deze lezing illustreert emeritus pastor John Batist die traditie aan de hand van twee bijzondere mensen die vorig jaar gestorven zijn: bisschop Huub Ernst en de priester-beeldhouwer Omèr Gielliet. Zij spraken, elk op hun eigen wijze, op een mystieke manier over God. Bisschop Ernst deed dit bijvoorbeeld in het boekje Overwegingen over God zoeken en bidden. Daarin schrijft hij onder meer: ‘Kunnen wij nader komen tot de plaats waar God de aanwezige van ons leven wordt? En wanneer ik dat wel wil, maar niet kan, wat moet ik dan doen? Mij dunkt: wachten, wachten op God. Wachten als iemand die uitziet naar zijn komen en het geduld heeft te wachten tot hij komt. Wachten en intussen de weg opgaan van de mens met de mens, doen wat recht is en de vrede dienen’.

Een eigen spirituele weg

Mooie, invoelende woorden, waarmee hij laat doorklinken hoe hij God ziet: Ruimhartig, geduldig, en begrijpend dat wij ieder een eigen spirituele weg te gaan hebben. Meer van zijn prachtige teksten zullen we deze middag lezen.

Pastoor Omèr Gielliet bij het door hem gemaakte beeld van Mozes

We zetten ze naast het werk van Omèr Gielliet. Hij was pastoor in Zeeuws-Vlaanderen. Maar ook was hij beeldhouwer en dichter. Vrijwel altijd werkend met hout. En in zijn beelden drukte hij zijn eigenzinnige geloof in God uit. Het allereerste beeld dat hij ooit maakte, was toen hij een diepe geloofscrisis doormaakte. Tijdens een wandeling vond hij een afgewaaide tak: ‘kijk, zo voel ik me nou, dacht ik. Ik ben los van de boom van de kerk, los van mijn familie, zelfs van mijn moeder en eigenlijk ook van mezelf – total loss!’

Er ging een bron open

‘Ik keek nog eens goed naar die tak en ik zag er opeens een jongetje in dat zijn armen naar boven strekte met het idee van: hoe moet het nu verder? Ik ben dat hout thuis gaan bewerken, en merkte dat dit mij een bevrijdend gevoel gaf. Er ging om zo te zeggen een bron voor mij open. Sindsdien ben ik beeldhouwer, en werk altijd met afgedankt of aangespoeld hout. Ik zie daarin de mensen die zich afgedankt voelen, en nam me voor hen te laten zien: kijk, als je dít bent, kun je zó worden. Zo laat ik in mijn beelden iets zien van Gods liefde voor zoekende mensen.’
Bisschop Ernst gaf hem daar uitdrukkelijk de ruimte voor. Je ziet Omèr’s beelden overal in Zeeuws-Vlaanderen, maar ook elders in Nederland en België. Bij deze lezing worden er een aantal vertoond en lezen we gedichten die hij erbij schreef.
Voor het bijwonen van de lezing graag aanmelden bij het secretariaat, tel. 354 17 42, of via antoniusabt@rkdenhaag.nl. Kosten: vrijwillige bijdrage.
Datum: donderdag 8 februari 2018 | Tijd: 14.30 uur | Plaats: pastorie Antonius Abtkerk