Vandaag was de dag waar we allen naar uitkeken; gaan naar het hart van deze pelgrimage – het bezoek aan de basiliek San Francesco (vertaling overbodig).

We hoopten dat op deze maandag de zon zou schijnen, maandag is per traditie “wasdag” en de zon is nodig om deze was te drogen. Wij als pelgrims hebben zo nu en dan ook een wasbeurt nodig, ik bedoel hier de inpirerende en reinigende werking van de reis. Pelgrim zijn is naast leuk ook inspannend, op reis zijn vraagt een redelijk elastisch vermogen om te schakelen van pret (met z’n allen) naar ingetogenheid.

Deze dag begon met (naast het ontbijt) een Eucharistieviering in een van de kapellen in het San Damianoklooster, onderweg naar Assisi. Dit kapelletje barstte bijkans uit zijn voegen, niet omdat de groep zo groot is maar de oppervlakte was minimaal. Het werd een intieme Mis met 3 Heeren. Pater Johannes Pio ging voor in de viering, vandaag zijn “naamdag” (wie kent het nog?) en trakteerde hij ons op een mooie ontmoeting met God. Het kleine ronde altaar bood nauwelijks ruimte aan 3 pastores maar… ik bedacht me ineens dat menige parochiegemeenschap in den lande het moet “doen” met ééns in de 2 of 3 weken Eucharistievieringen van passerende priesters. Wij zijn een rijke en gezegende groep pelgrims die 3 pastores voor één week bij ons hebben.

Na een compact bezoek aan dit klooster gingen we richting Assisi om bezoek te brengen aan de kerk van de H. Clara, een tijdgenoot van Fransiscus. Een imposant kerkgebouw, ontdaan van bijna alle Roomsche decor. Iemand zal deze onttakeling hebben bedacht, het gebouw heeft er echter niet onder geleden (vind ik).

Door naar San Rufino, een eenvoudige en sobere kerk, waarschijnlijk is de gevel het mooiste om te zien, maar alles bij elkaar; niets is er lelijk.

Na een korte lunch was het moment aangebroken om de “San Francesco” te bezoeken. Een basiliek in 3 lagen, een crypte met het graf van, de partere of beneden basiliek en de boven, on top gelegen boven basiliek (de 1ste etage). In dit complex van heiligheid worden we gedwongen afstand te nemen van alles wat werelds is, “tijdelijk”. Onder de vakkundige en bezielende leiding van onze “gelegenheidsgids” Ad van der Helm (châpeau-bas) worden we door het leven van St. Franciscus gevoerd. Nu ging het niet om bouwstijlen en anekdotes maar een wandeling door het leven van deze buitengewoon bijzondere heilige. Soms bekruipt je het gevoel dat het best fijn is om Frans gedoopt te zijn, Z.H. de Paus heeft een briljante keuze gemaakt. Franciscus verdient veel aandacht, werkelijk. De crypte met het graf van deze Heilige is indrukwekkend, bijzonder en geplaatst in een stilte gebied. De enige geluiden zijn zacht lopende pelgrims en toeristen, ook hoorde ik snotterende en wenende vrouwen. Deze ruimte en sereniteit grijpt je aan, roept op en maakt los.

Broeders, zusters, familia Dei, het Zonnelied, veel begrippen passeren de dagsluiting. Groot gevoel van samen zijn, samen beleven en toch ieder voor zich. We zingen, bidden en hebben het goed gehad vandaag. Misschien zijn we vandaag toch een beetje “ge-sint-franciscusniseerd”. Dat is een groot woord, het bestaat niet echt maar geeft wel weer hoe we vandaag ervaren hebben. Hopelijk heeft deze dag naast de inspiratie ook een reinigende werking, dan mag het elke dag maandag zijn, met of zonder zon.

Pieter Verberne