VERKONDIG HET WOORD, DRING AAN, TE PAS EN TE ONPAS, WEERLEG, BERISP, BEMOEDIG…EN GEEF UW ONDERRICHT MET GROOT GEDULD…

Onze bisschop, Monseigneur van den Hende, heeft de gewoonte opgevat om aan ieder jaar een bepaald thema ie geven. Zo noemde hij 2018 ‘Het jaar van het gebed’ en dit jaar 2019 het jaar van de roepingen’. Daarbij gaat het hem niet in de eerste plaats om de roepingen tot het priesterschap, het diaconaat of het religieuze leven – al is dat natuurlijk ook een aspect daarvan – maar eerder om de roeping die wij als gedoopte christenen allemaal hebben. “Als Kerk hebben we de opdracht ontvangen om het geloof levend te houden.” schreef hij daarover bij de aankondiging ervan in januari. “Als Kerk hebben we allemaal de opdracht om geïnspireerd naar buiten te treden en naar anderen toe te gaan. Wij zijn geroepen in ontmoeting en gesprek … te vertellen over de liefde van God. In en vanuit de kerk heeft ieder van ons een missionaire taak.” En in het laatste nummer van het bisdom-blad ‘Tussenbeide’, aan het begin van deze oktobermaand, schrijft hij nog: In het jaar van de roepingen mogen wij beseffen dat ons christelijk leven ten diepste bepaald wordt door het motto van deze Missiemaand: “Gedoopt en gezonden!”

Vandaag is het Wereldmissiedag, je zou kunnen zegger- de belangrijkste dag van deze Missiemaand. We weten natuurlijk allang dat we het woord ‘missie’ niet meer allereerst moeten zien als onze zorg voor jonge kerken in wat traditioneel ‘de derde wereld’ werd genoemd. En het is ook niet zo dat het nu omgekeerd is – zo van ‘wij missieland en zij niet meer’ – al mogen we blij en dankbaar zijn, dat er priesters uit die landen nu ook onder ons werkzaam zijn. Nee, Wereldmissiedag is een dag voor heel de Kerk, een zondag waarop de hele wereldkerk wil overdenken-hoe het ervoor staat met ieder van ons, die in de eerste plaats gezondenen zijn op grond van onze Doop, ons Vormsel en onze deelname aan de Eucharistie. Dat “Gaat nu allen heen in vrede”, dat wij u altijd wensen aan het eind van de viering, is dan ook niet alleen een wens om met uzelf en de uwen in harmonie te zijn, maar wel degelijk een wens om die vrede ook verder uit te dragen, om nog eerder door. onze manier van, leven dan door mooie woorden de liefde van God te verspreiden’. Dat kan natuurlijk best op heel bescheiden manier gebeuren, maar ik ben er zeker van: uw kinderen en kleinkinderen hebben haarscherp in de gaten of uw geloof overtuigend is, aanstekelijk of verflauwd en zij kunnen aan uw manier van spreken en handelen zien in hoeverre u echt leeft in verbondenheid met God. Leven we vanuit een diepe overtuiging of maken we er in ons dagelijks leven maar een potje van. De grote apostel Paulus zegt het vandaag met zoveel woorden tegen zijn leerling Timóteüs en tegen ieder van ons: , “Verkondigt het woord, dring aan, te pas en te onpas, weerleg, berisp als het nodig is en bemoedig”, en doe het allemaal met groot geduld!

Deze Wereldmissiedag 2019 valt samen met een heel belangrijk missionair gebeuren binnen de Kerk. Misschien heeft u er al het een en ander over gehoord, maar in Rome zijn op dit moment een paar honderd mensen bijeen voor een kerkelijke bisschoppensynode voor het Amazonegebied. En dat in zijn volle breedte: dat wil zeggen vanuit de negen landen die dat enorme gebied bestrijkt: Brazilië, Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia, Venezuela, Frans Guyana, Suriname en Guyana. Het is een prachtig uitsnede van die missionaire gemeenschap van geroepenen die wij als Kerk zijn.

Het thema van deze bijzondere synode luidt: “Amazone: nieuwe wegen voor de Kerk en voor een duurzame ecologie.” En die nieuwe wegen zijn daar hard nodig, want in het uitgebreide Amazonegebied speelt van alles. Het voor onze planeet zo belangrijke regenwoud wordt er ernstig bedreigd door grootscheepse houtkap en verwoestende bosbranden. Steeds opnieuw lijken economische belangen daar zowel de natuur als de inheemse gemeenschappen te verdringen. Ook de rechten van deze gemeenschappen hebben daar zwaar onder te lijden en de grote internationale media-aandacht voor de wantoestanden in dat gebied zorgt bovendien voor grote politieke spanning. Zo werd een Braziliaanse milieuactivist, die voor deze synode was uitgenodigd, vlak voor het begin ervan koelbloedig vermoord. Voor paus Franciscus zelf blijven sinds zijn aantreden de zorg voor het milieu en het opkomen voor de zwakkeren speerpunten van zijn beleid. Zowel de bedreigde schepping in dit gebied a{s de inheemse bevolking verdienen onze steun, heeft hij nog onlangs gezegd.

Naast deze ecologische aspecten wordt bij deze synode ook gesproken over de problemen waar de Kerk zelf tegenaan loopt. Door het gebrek aan roepingen zijn er veel te weinig priesters in dit gebied. Zo moet een gebied half zo groot als Duitsland het doen met eenentwintig priesters, waardoor op sommige plaatsen maar slechts eenmaal per jaar de Eucharistie kan worden gevierd. Op andere zon- en feestdagen zijn het lekengelovigen die voorgaan in gebed. De zeer actieve evangelische kerken springen nu in dat gat. Om dit probleem op te lossen hebben we de creatieve werking van de Heilige Geest nodig en  moedig proberen nieuwe wegen in te slaan, aldus paus Franciscus. En precies daarom heeft hij nu een paar honderd kardinalen, bisschoppen, priesters en kloosterlingen, maar ook en juist de inheemse mensen zelf, bij elkaar geroepen om naar die heilige Geest te luisteren en moedige adviezen te geven. Van de Duitse bisschop van Essen, Mgr. Franz-Josef Overbeck las ik er dit citaat over: ‘Na dit bisschopstreffen zal in de Kerk niets meer zijn als voorheen. Want de ecologische en sociale thema’s van deze synode betreffen de hele wereld.”

‘Gedoopt en gezonden’ is het motto van deze zondag. Meer dan anders beseffen wij, dat we hier vandaag bijeen zijn als deel van die grote wereldkerk. Als mensen met een roeping en als mensen van gebed. Gebed om de bijstand van die goddelijke Geest, die waait waar  Hij wil, en die ertoe kan bijdragen om nieuwe wegen te vinden voor de Kerk en een integrale ecologie. Evenals Mozes in het verhaal van de eerste lezing mogen ook wij vandaag onze handen ten hemel heffen. En zolang wij dat doen zijn we op missionair gebied aan de winnende hand, maar als wij hier de moed verliezen zal op den duur heel het volk verloren gaan. Laten wij bidden dat de Mensenzoon bij zijn komst het geloof hier op aarde vindt.

“Verkondig hel woord, dring aan, te pas en te onpas, weerleg, berisp als het nodig is en bemoedig!” Ja, dát vooral en doe het allemaal met groot geduld!

Gedoopt en gezonden! Zusters en broeders, dit gaat over ons!