Parochianen, broeders en zusters, dames en heren!
Code Rood wordt in Nederland niet snel gegeven. Het extreme winterweer met sneeuwval en gladheid deze zondag, maakt dat het ten zeerste wordt afgeraden om de weg op te gaan. Deze zondag zou er weer een Eucharistieviering op deze website, Facebook  en YouTube te zien en te horen zijn. Vanuit onze Agneskerk in Den Haag. Helaas kan dit om genoemde reden niet doorgaan. Dat spijt mij, en degenen die bij de opname betrokken zouden zijn, zéér. Ik raad u daarom aan om de H. Mis te volgen via de KRO, zondagmorgen om 10.00 uur, NPO 2, voorafgegaan door het Geloofsgesprek om 09.45 uur.  De Kerk viert deze zondag de 5e zondag door het jaar. De lezingen van de Eucharistieviering geven mij altijd voldoende ter overweging. Zo ook deze zondag. Ik las de lezingen uit Job en Marcus en ik dacht na over stilte en gebed, en dat wil ik  graag met u delen…
In onze drukke en bedrijvige Randstad is stilte schaars. Maar wij, u en ik,  kunnen soms heel sterk verlangen naar de stilte, waarin je tot rust kunt komen. Toch kost het mij weleens moeite om mijzelf aan de stilte over te geven. Want in de stilte word ik met mijn eigen onrust geconfronteerd. En ik gun mijzelf vaak ook niet de stilte. Want ik moet nog zo veel doen! En als ik stil word, kan ik niet anders dan het ‘heilig moeten’ loslaten. Maar hoe moet het dan verder met alles wat ik van plan was, en wat toch allemaal even belangrijk is…? In deze corona-tijd word ik wel gedwongen terug te schakelen. U ook. Thuiswerk, de meeste winkels zijn dicht, dus shoppen kan ook niet. En door de avondklok zijn u en ik elke avond vanaf 21.00 uur thuis. We beleven het allemaal verschillend.
De Evangelielezing van deze zondag (Marcus 1, 29-39) vertelt ons hoe Jezus zich terugtrekt op een eenzame plek om te bidden. Hij heeft het druk genoeg met het verrichten van de tekenen van het Rijk van God. Er zijn veel mensen die hunkeren naar heling, naar lichaam en geest. Om te beginnen de schoonmoeder van Simon Petrus. Maar ook al die zieke mensen in de stad die tot ‘s-avonds laat naar Jezus toe komen om bij Hem heling te vinden. Toch trekt Jezus zich vroeg in de morgen, als het nog donker is, terug om te bidden. Hij kan niet zonder die stilte. Door zich in te keren, tot in zijn diepste zelf, kan Jezus verbonden blijven met zijn hemelse Vader. Het doet mij denken aan de heilige Moeder Teresa, die zich had toegewijd aan de dienst voor de meest arme, zieke en kwetsbare mensen. De zusters vroegen haar eens: ‘Wij hebben het zo druk met helpen, zullen wij maar wat minder gaan bidden.” Maar Moeder Teresa zei: ‘Als je het druk hebt, moet je juist dubbel zo lang de stilte ingaan om te bidden.’ Soms is een stilte pijnlijk. Je kunt zeer geconfronteerd worden met jezelf, zo is mijn ervaring, en je kunt dan geen afleiding meer zoeken. Maar je kunt zo wel terugkomen bij de Bron waaruit je leeft. God kan alleen tot mij spreken, als ik mijzelf niet uit de weg ga. Bij God hoef je je niet anders of mooier voor te doen dan je bent. Wanneer je geen stilte meer hebt in je leven, dan kunnen alle zorgen en vragen in je hoofd gaan rondzingen. Problemen lijken almaar groter en groter te worden, en je ziet geen oplossing meer. Dan ga je steeds maar zoeken en nadenken… tot je op het eind in een kringetje ronddraait. En dat leidt nergens toe.
Als eerste lezing voor deze zondag geeft de Liturgie van de Kerk ons een gedeelte uit het bijbel boek Job (7, 1-4.6-7) Ik blijf het een fascinerend boek vinden. In de komende Veertigdagentijd zullen we in onze parochie aan dit Bijbelboek Job aandacht besteden. Let u op de website! Job  ziet alleen maar zijn ellende, en zijn bestaan is leeg geworden. Soms gaan zijn dagen snel voorbij, maar hij vraagt zich af wat voor zin het allemaal gehad heeft. Ik vind het een heel herkenbare reactie! Van de avond tot de ochtend voelt Job alleen maar onrust. Job blijft maar ronddraaien in een zinloze cirkel van klagen en wanhopen. Hij blijft maar tobben en hij gaat malen, totdat hij uiteindelijk geen enkele uitweg meer ziet. En al dat redeneren van zijn zogenaamde ‘vrienden’ over wie nou schuld had aan zijn ellende, maakte het alleen maar erger. Job is er  alleen maar wanhopiger en opstandiger van geworden. Totdat… Job op het eind weer stil wordt. Dan ervaart hij ineens de Wijsheid en de Liefde van God. In de stilte kan Job tot God bidden: ‘Alleen van horen zeggen kende ik U, maar nu heb ik U gezien met eigen ogen.’Ook in de omtrek wil Ik het goede nieuws brengen,’ zegt Jezus. Hij verkondigt de boodschap dat ons leven een richting en een doel heeft. Door zijn optreden, en ook door zijn helende aanwezigheid liet Jezus  menigeen voelen: God is met jouw leven begaan! Nog steeds zijn Jezus woorden actueel, Hij is begaan met uw leven, met mijn leven!
Om die boodschap aan ons door te kunnen geven, moest Jezus zich telkens weer afzonderen op een eenzame plaats, om te bidden tot zijn en onze Vader. Ook al waren de mensen nog zo hard naar Hem op zoek, toch had Jezus de stilte nodig om koers te houden op zijn weg.
Wij verlangen soms naar de stilte, u en ik, maar wij schrikken er ook voor terug. Natuurlijk, wij willen geen saai leven, waarin niets gebeurt; maar dat heeft Jezus ons ook niet voorgehouden. Maar wij hebben wel momenten van stilte nodig om richting en zin te vinden in ons leven. Om Gods stem te horen. Een avond kan heel weldadig zijn, zo is mijn ervaring,  als ik geen TV heb gekeken. Als ik die mobiele telefoon  eens heb laten liggen. Afgelopen week ben ik gaan lezen in een recent boek van pater Dries van den Akker SJ. ‘Ga anders denken. Jezus leren kennen door de bril van Marcus’  Ik beveel u dit boek aan, zeker in dit jaar waarin we op zondag lezen uit het Marcusevangelie.
Voor deze zondag en de komende week wens ik u toe: Houd goede moed!  In de stilte kun je je hart weer openen voor God, die de Bron is waaruit wij leven.
Met hartelijke groet,
Pastoor Dolf Langerhuizen