Ochtend ritueel

Voor een reis met zulke verschillende mensen en overnachtingsplekken is het ochtendritueel verrassend constant. Een zucht van gelatenheid gaat door de groep na het avondeten wanneer Walther, de reisleider vanuit de VNB, bevestigt dat we ook de volgende ochtend om 0700 uur een wake-up call krijgen. Om 0730 opent het ontbijt en om 0830 uur zullen we het hotel verlaten. Ieder die gehoopt had op een uitslaap vakantie komt bedrogen uit.
Van al dat vroege lijden is al heel snel geen sprake meer als we in gezelschap van elkaar het ontbijt nuttigen, de bus in klimmen en onze weg naar Santiago voortzetten. Dit wordt de dag dat we onze lang gekoesterde bestemming gaan bereiken! Dat kan nog niet voorkómen dat na het ochtendgebed van Pater Johannes Pio de ogen gesloten blijven en deze eerste kilometers vooral worden benut om het restantje slaap weg te bidden.

De hoogte in

Na heel wat kilometertjes en vooral honderden meters omhoog komen we aan bij onze eerste stop van vandaag, O Cebreiro. Dit oude dorpje is altijd al een uitdaging voor pelgrims gezien de ligging op meer dan 1400 meter hoog. Vandaag is het daarbij ook maar 3 graden celsius. Hier vieren we tezamen met enkele andere pelgrims allereerst de heilige mis. Dit is de oudste nog volledig intacte pre-romaanse kerk die op de Franse route van de Camino ligt en waarvan de klokken in de dichte mist altijd een baken zijn geweest. Het is het feest van apostel Lucas dus de priesters dragen rood (versus een priester in het groen, die heeft niks te doen). De homilie van Ad van der Helm raakt aan onze pelgrimstocht; draag geen bagage mee maar een woord van vrede.

Middag dip

De weg wordt vervolgd en voert ons naar Sarria. Onderweg blijven we met de bus dichtbij de Franse route en kruisen we regelmatig dorpjes die al eeuwen aan de Camino liggen. Ook het aantal pelgrims langs de weg neemt, op ruim honderd kilometer van Santiago, zienderogen toe. De lunch genieten we in Sarria waarna we al snel weer de busreis vervolgen. Een rustig deinende bus, een volle maag en een warme temperatuur zorgen er al snel voor dat het verdacht stil wordt. Het in stilte en met de ogen dicht bidden neemt haast sacrale vormen aan vandaag.

Santiago in zicht

Weinig had ons echter goed kunnen voorbereiden op hetgeen ons vervolgens ten deel zou vallen. Het enige dat de lokale buienradar ons kon verzekeren was een plens water. Poncho’s, regenbroeken, regenjassen, paraplu’s en rugzak regenhoezen…het hele arsenaal werd uit de kast getrokken. In de regen vervolgden wij te voet onze reis, eerst naar het monument van de wereld jongerendagen, vervolgens naar de Monte de Gozo. Daar vandaan konden we, net zoals de echte pelgrims, de kathedraal voor het eerst zien liggen!
Onze vreugde was groot, het vooruitzicht goed, maar ook van korte duur toen bleek dat we één van ons misten. Tot overmaat van ramp scheurde de hemel open en kwam het met bakken uit de lucht! Een deel werd geëxfiltreerd, het grootste deel hergroepeerde en moest de weg hervatten. Soppend, druipend, lekkend en doorweekt maar ironisch gezien ondertussen wel in de stralende zon werd een aangename tocht toch nog een echte pelgrimage, weliswaar nu minus één persoon.

Intocht

Gelukkig ontvingen we na enige tijd het geruststellende nieuws dat de verloren zoon was gevonden. Eenmaal aangekomen op het grote plein voegde de lopersgroep zich samen met de bus- en vermistengroep waarna we gezamelijk de kathedraal betraden. We omhelsden het Jacobusbeeld en misschien ook spreekwoordelijk wel elkaar. De zorgen van de vermissing, de zorgen voor de oudere deelnemers en eigenlijk de naastenliefde smeedden ons tot een ongekend hechte groep.
Kort bezochten we de crypte en stonden vlak daarna weer buiten. Kort maar krachtig zou men kunnen stellen. Een uitgebreider bezoek staat morgen op het programma. Met nog natte schoenen maar in goede sfeer werd de maaltijd in de stad genuttigd en taaiden we af naar ons hotel net buiten de stad. Boekjes te drogen leggen, tassen leeg hozen en de permanentjes opnieuw zetten…moe maar voldaan kijken we uit naar morgen.